සිතීමේ මධ්‍යස්ථානය වන්නේ මනස යි.
හැඟීම් දැනීමේ මධ්‍යස්ථානය නම් හදවතයි.
ජීවන ශක්තිය පිළිබඳ මධ්‍යස්ථානය නාභිය යි.
දරුවෙක් මෙලොව එළිය දුටු විගස හඬන්නෙ කුසගින්න නිසාද ?
නැත. ජීවන ශක්තිය හා සම්බන්ධතාවය බිඳ දැමීම නිසාය. මවගේ කුසේ වර්ධනය වූ දරුවා මව හා සම්බන්ධව සිටියේ නාභිය තුළිනි. මවගේ ජීවන ශක්තිය දරුවා තුළට ගලා ආවේ නාභිය හරහාය. දරුවා ඉපදුණු වහාම පෙකණි වැල කපා දමයි. ඒ,මවගේ ශරීරයත් සමඟ ජීවත් වූ දරුවා වෙන් වන අවස්ථාවයි. එහිදී දරුවා නාභිය තුළින් ලැබූ ජීවන ශක්තිය මුළුමනින්ම නවතී. මුළු සිරුරම කම්පනය වීමට පටන්ගනියි. එතෙක් ගලා ආ ජීවන ශක්තිය දරුවාගේ මුළු පැවැත්ම විසින්ම ඉල්ලා සිටියි. දරුවා නොහැඬුවේ නම් වෛද්‍යවරු සිතන්නේ කුමන හෝ ගැටළුවක් ඇති බවයි. ජීවන ශක්තියෙන් වෙන් කරනු ලැබීම දරුවාට නොදැනෙනවා යනු දරුවා මරණයට ආසන්න බවයි. උපන් විගස නොහඬන දරුවා හැඬවීමට සෙස්සෝ සියලු උත්සාහයන් දරන්නේ එබැවිනි. දරුවා හැඬිය යුතුමය. ජීවත් වීමට නම්, තමා ජීවන ශක්තියෙන් වෙන් කරනු ලෑබූ බව දැනිය යුතුමය. එය නොදැනෙන්නේ නම් මහත් අවදානමකය.
ඊට පස්සෙ...
දරුවා නැවත අලුත් ආකාරයකින් ජීවන ශක්තිය සමඟ සම්බන්ධ වෙනවා. කොහොමද...? මව් කිරිවලින්. පළමුව නාභිය හරහා ජීවන ශක්තිය සමඟ සම්බන්ධ වුණු දරුවා ඔන්න දෙවැනි වරට සම්බන්ධ වෙනවා 'හදවත' සමඟ. මවගේ හදවත සමඟ දරුවාගේ හදවතේ මධ්‍යස්ථානය වර්ධනය වෙන්න පටන් ගන්නවා. ඒත් එක්කම නාභි මධ්‍යස්ථානය අමතක වෙනවා. නාභි මධ්‍යස්ථානය සමඟ තව දුරටත් දරුවාගේ සම්බන්ධයක් නෑ. නාභියෙන් ලබාගත් ශක්තිය දැන් මුවින් ලබාගන්නවා. මව් කිරිවලින් පෝෂණය නොවූ දරුවෙකුගේ ජීවන ශක්තිය දුර්වලයි. දරුවෙකුට වෙනත් ආකාරයකට කිරි ලබාදෙන්න පුළුවන්. ඒත් මවගේ හදවතේ ස්පර්ශය ලබාදෙන්න බෑ.
වසර කීපයක් ගත වෙන කොට...
දරුවට සිද්ද වෙනවා මව්කිරිවලිනුත් වෙන් වෙන්න. ඒ කාලය ලෙහෙසියෙන් තීරණය කරන්න බෑ. දරුවාගේ කැමැත්තෙන්ම වෙන් වීම තමයි හොඳම විදිය. මොකද..මවගේ හදවතේ ස්පර්ශය දරුවෙකුට ප්‍රමාණවත් කලක් ලැබෙන්න ඕනැ. දරුවාගේ හදවත හා සම්බන්ධ මධ්‍යස්ථානය හරියට වර්ධනය වෙන්නෙ එතකොටයි. එහෙම නොවුණොත් සාහසික වෙන්න පුළුවන්.
මව්කිරිවලින් වෙන් වීමත් සමඟ දරුවා උත්සාහ කරනවා නාභිය සහ හදවත හරහා සම්පූර්ණ කරගැනීමට නොහැකි වූ කාර්යයන් මනසෙන් සම්පූර්ණ කරගන්න. මේ උත්සාහයේදි තමයි බොහෝ ගැටළු මතුවෙන්නෙ. මොකක්ද හේතුව...? මේ සෑම මධ්‍යස්ථානයකටම ඊට අදාල ක්‍රියාවලියක් තියෙනවා. එකකට බෑ අනෙක් මධ්‍යස්ථානයේ කාර්යය කරන්න. නාභියට හෝ මනසට හදවතේ කාර්යභාරය කරන්න බෑ. හදවතට හෝ නාභියට මනසේ කාර්යය කරන්න බෑ. ඒත් මවගෙන් වෙන් කළ දරුවාට ඉතුරු වෙන්නෙ එක මධ්‍යස්ථානයක් විතරයි. ඒ තමයි මනස. සියලු බර මනස මත පැටවෙනවා. අධ්‍යාපනය ලබා දෙන සියලු ආයතන කටයුතු කරන්නෙ මනස වෙනුවෙන් පමණයි. මනස වැඩියෙන් වර්ධනය කරගත් අයට වැඩිපුර දියුණුව ලබාගන්න පුළුවන් වෙනවා. ඔන්න තරඟය පටන් ගන්නවා. ජීවිතයේ සියලු ක්‍රියාවන් මනසින් කරන්න උත්සාහ ගන්නවා.
ආදරය කරන්න මනසට පුළුවන්ද...?
බෑ. මනස මඟින් ආදරය කරන කෙනෙකුගේ ආදරය සැබෑ ආදරයක් වෙන්න බෑ. ආදරය සම්බන්ධයෙන් යමක් කරන්න මනසට බෑ. ආදරය එන්නෙ හදවත තුළින්. තරඟය තියෙන්නෙ හැමෝටම මනස දියුණු කරගන්න විතරයි. ඉතින් කෝ ආදරය ? ලෝකෙ පුරාම තියෙන්නෙ ලිංගිකත්වය මිසක් ආදරය නෙමෙයි. ලිංගික ශක්තිය ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ නාභි මධ්‍යස්ථානයෙන්. මණිපුර චක්රය හෙවත් නාභි චක්රය කියලත් නාභි මධ්‍යස්ථානයට කියනවා. හදවත මඟින් ඉටු වෙන්න ඕනැ කාර්යයන්, නාභිය මඟින් ඉටු වෙන්න ඕනෑ කාර්යයන් සියල්ල මනස මඟින් ඉටු කරගන්න යන කොට අවුල් ජාලයක් නිර්මාණය වෙනවා. ඒක තමයි දැන් වෙලා තියෙන්නෙ.
ඔය විදියට ජීවිතයේ ඉතාමත් වැදගත් මධ්‍යස්ථාන තුනක කාර්යභාරයන් මනසට පවරලා තියෙනවා. මනසින් මොන තරම් ජයග්‍රහණ ලබාගත්තත් මනස, හදවත, නාභිය සමබරව, නිවැරදිව සුසර කර ගැනීමට නොහැකි වීම හින්දා ජීවිත තුළ නොයෙක් ගැටළු, කරදර, විනාශයන් ඇති වෙනවා. ස්වල්ප පිරිසක් තන්ත්‍ර, යෝග, කුන්ඩලිණී හෝ වෙනත් භාවනා, අභ්‍යාස මඟින් මේ මධ්‍යස්ථාන රිද්මයානුකූලව ක්‍රියාත්මක කරගනිමින් කායික මානසික සුවය පවත්වා ගන්නවා. කායික මානසික සුවය අත්විඳිමින්, තම අභිප්‍රායන් රුචි පරිදි ඉටු කරගැනීමට අතිශයින්ම උපකාරී වන ක්‍රියාවලියක් ඉදිරිපත් කිරීමේ මූලික පියවරක් විදියටයි ඉතාමත් සරලව, හැකිතාක් කෙටියෙන් මේ කරුණු ටික සටහන් කළේ. නැවත මෙවැන්නකින් හමු වෙමු.
සංජීව කුළුපන බණ්ඩාර
